Οι Αβορίγινες και η Εποχή του ονείρου

Αβοριγίνες ονομάζονταν οι υπεράκριοι, αυτοί που κατοικούσαν στα άκρα, αλλά και οι αυτόχθονες (από το Λατινικό ab origine που σημαίνει γνήσιοι, πρωταρχικοί).
Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, πιστεύουν ότι η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε από ένα "άδειο χώρο" που γέμισε με τη βοήθεια των θεών τους. Όλα αυτά έγιναν σε μια εποχή, "την εποχή του ονείρου" -Dreamtime- Ονειροχρόνος- η οποία όμως δεν έχει τελειώσει, αλλά ούτε και θα τελειώσει ποτέ αφού δεν είναι μόνο μια χρονική περίοδος αλλά και ένας χώρος, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανείς, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε αφού πεθάνει και πάει εκεί.
Οι δημιουργοί θεοί εμφανίζονται ως γιγάντια ερπετά προγονικά πνεύματα ή γέροντες, που ήρθαν μέσα από τη γη και οι οποίοι αφού ταξίδεψαν παντού, δημιούργησαν στο πέρασμά τους, τον κόσμο . Καθώς κινούνταν διαμόρφωναν το ανάγλυφο της γης, τις πλαγιές, τις πεδιάδες, τα ποτάμια, τα βουνά. Κάθε φορά που ξεκουράζονταν κάπου, δημιουργούσαν άστρα ή ακόμα και λίμνες ή ποτάμια.Είναι αυτοί που διαμορφώνουν το σύμπαν αφού οι ίδιοι μετατρέπονται σε ήλιο, φεγγάρι, ή πλανήτες. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, χρειάστηκε να έρθουν σε σύγκρουση με άλλα πλάσματα, ενώ στον κατακλυσμό που ακολούθησε, το τοπίο διαμορφώθηκε και άλλαξε από μόνο του. Αρσενικοί και θηλυκοί θεοί μεταμορφώνοταν σε βράχια, βουνά, ποτάμια, πηγές. Έτσι οι θεοί θεωρούνται υπεύθυνοι για τις κλιματολογικές αλλαγές, τις εποχές των βροχών ή τη ξηρασία, τη βροντή και τον κεραυνό.
Και όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκε κατά την «Εποχή των Ονείρων» η αιμοδιψής φυλή των Κούνγια, τα προγονικά πνεύματα τους απολίθωσαν στον Ιερό Βράχο Ουλουρού. Για την Φυλή Πιτγανδιάρα της κεντρικής Αυστραλίας αυτός ο βράχος είναι ένας Ιερός Τόπος. Η παράδοσή τους λέει ότι στον Ιερό αυτό Βράχο μπορεί να διακρίνει κανείς τα χαρακτηριστικά από τη σύγκρουση τους με τους Κούνγια, δυο χαραμάδες είναι στο ίδιο σημείο εκεί όπου ένας πολεμιστής έκοψε με το δόρυ του το πόδι ενός εχθρού. Οι σπηλιές του βράχου συμβολίζουν τα ανοικτά στόματα των πολεμιστών που πεθαίνουν φωνάζοντας και βρίζοντας. Μια μεγάλη σπηλιά είναι το στόμα μιας θρηνούσας μητέρας που είδε το παιδί της να το σκοτώνουν μπροστά της, η εκδίκησή της ήρθε χτυπώντας το φονιά του γιού της με ένα ξύλο. Το ανοιγμένο κεφάλι και η μύτη του είναι χαραγμένα για πάντα σε πέτρα, μαζί με τις τέσσερις τρύπες εκεί που κάποτε ήσαν τα μάτια του και τα ρουθούνια του.
Οι Αβορίγινες σήμερα αντιτίθενται με τις επισκέψεις τουριστών στο Βράχο Ουλουρού γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να ξυπνήσουν τους Κούνγια και να αρχίσει μια μακάβρια περίοδος, γεμάτη ταραχές, για όλες τις φυλές.
Όσον αφορά τον άνθρωπο η επικρατέστερη εκδοχή είναι η εξής:
O θεός Baiame, αφού έφτιαξε όλα τα πράγματα στη γη, περπάτησε ανάμεσα στα ζώα και τα φυτά και έπλασε τον άντρα και τη γυναίκα για να τα κυβερνούν. Τους έπλασε από τη σκόνη των λόφων και είπε: " Αυτά τα φυτά θα τρώτε, όσα σας δείχνω αλλά όχι τα ζώα που έχω πλάσει." Κι έτσι ο Πατέρας όλων αποσύρθηκε.
Οι πρώτοι άνθρωποι γέννησαν παιδιά κι εκείνα άλλα παιδιά, κ.ο.κ. και όλοι απολάμβαναν τα αγαθά του θεού Baiame. Ο κόσμος ήταν παράδεισος. Η βροχή κι ο ήλιος έδιναν ζωή στα φυτά, που αποτελούσαν την ανθρώπινη τροφή. Όλα ήταν όμορφα ώσπου κάποτε έπεσε ξηρασία. Τα φυτά μαραίνονταν, καρποί δεν υπήρχαν, οι άνθρωποι πεινούσαν και δεν είχαν τίποτα να φάνε.
Στην απελπισία του, ένας άντρας σκότωσε κάποια από τα ζώα, που ο θεός είχε απαγορεύσει να τρώγονται και τα έφαγε με τη γυναίκα του. Πρόσφεραν σε κάποιο φίλο τους που υπέφερε από την πείνα, αλλά εκείνος, θυμούμενος τις εντολές του θεού, αρνήθηκε να φάει. Όταν κάποια στιγμή τον αναζήτησαν, τον βρήκαν ετοιμοθάνατο κάτω από ένα μαστιχόδεντρο, ενώ ξαφνικά μια μαύρη φιγούρα, μισός άνθρωπος -μισός τέρας, εμφανίστηκε, πήρε μαζί τον άρρωστο κι εξαφανίστηκαν.
Την ίδια στιγμή το δέντρο ξεκόλλησε από το χώμα και κατευθύνθηκε προς το ποτάμι. Για πρώτη φορά ο θάνατος, ο Yowee, πρόσβαλλε τους ανθρώπους. Τώρα όλοι θρηνούσαν. Αλλά μέσα σ' αυτήν τη θλίψη μια ελπίδα πρόβαλε μέσα από το φωτεινό μονοπάτι που άφησε το μαστιχόδεντρο: η ελπίδα ότι μέσα από το θάνατο ξεκινά καινούργια ζωή.Η πίστη τους όμως δεν βάζει τα ανθρώπινα όντα ξεχωριστά ή σε υψηλότερο επίπεδο από τη φύση. Θεωρείται ότι το πνεύμα του νεκρού καλείται να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και να επιστρέψει στον τόπο προέλευσής του, όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται. Εκεί θα παραμείνει ώσπου να ενσαρκωθεί ξανά σε νέο σώμα.Οι Αβορίγινες πιστεύουν ότι μερικοί από τους προγόνους τους μεταμορφώθηκαν σε φύση , πέτρες, ποταμοί, βράχια και παραμένουν πνευματικά ζωντανοί για πάντα.
Ο κάθε Αβοριγίνος πιστεύει ότι έχει ένα προσωπικό πνεύμα το οποίο ταξιδεύει ενώ αυτός κοιμάται, και επισκέπτεται τους συγγενείς του και τους τόπους διαμονής τους. Η «Εποχή των Ονείρων» δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται μέσω των Ιερών Χορών (Κορρόμπορι) και των τελετών.
Στις τελετές τραγουδούν και χορεύουν με τη συνοδείa του didjeridoo. To didgeridoo είναι μιά μακριά ξύλινη φλογέρα (από 1 έως 1,6 μέτρα) που έφτιαχναν από έναν κορμό ή ένα μεγάλο κλαδί ευκαλύπτου που το είχαν προηγούμενα σκάψει και αδειάσει οι τερμίτες. Γι’αυτό και δεν έχει συγκεκριμένο σχήμα και ο ήχος του που είναι ένας χαμηλός παλλόμενος ήχος, ποικίλει ανάλογα με τις ιδιοτροπίες του δέντρου απ’το οποίο γεννήθηκε. Με τις μπάσες νότες του και τους περίπλοκους ρυθμούς του προσπαθούσαν να αναπαράγουν τους ήχους της φύσης και να έρθουν σε επαφή με τους θεούς. Το χρησιμοποιούν σε επίσημες γιορτές αλλά και στις καθημερινές, στα ηλιοβασιλέματα, στις κηδείες... Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως είναι το αρχαιότερο όργανο του κόσμου.