............Ο γλάρος Ιωανάθαν πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του μόνος αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα κι από τους Μακρινούς Βράχους.
Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δε θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε.
Είχαν αρνηθεί ν'ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.
Εκείνος πάλι, κάθε μέρα, μάθαινε και πιο πολλά.
Έμαθε να κοιμάται στον αέρα και χαράζοντας μια νυκτερινή πορεία δια μέσου του θαλασσινού ανέμου, κάλυπτε εκατό μίλια από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το χάραμα.
Θ' αρχίσεις να πλησιάζεις τον παράδεισο, Ιωνάθαν, τη στιγμή πού θα πλησιάσεις την τέλεια ταχύτητα.
Κι αυτό δεν σημαίνει να πετάς χίλια μίλια την ώρα, η ένα εκατομμύριο, η να πετάς με την ταχύτητα του φωτός.
Γιατί ο κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δέν έχει όρια.
Η τέλεια ταχύτητα, γιέ μου, είναι το να βρίσκεσαι εκεί.................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου