Ό,τι και να ντυθώ,
τον πόνο ετούτης της επίγειας, στενής ζωής θα νιώθω...
Γέρος πολύ είμαι για να παίζω μόνο,
νέος πολύ για να' μαι δίχως πόθο...
Τι μπορεί ο κόσμος να μου δώσει τάχα;
Τη στέρηση, τη στέρηση μονάχα...
Μέρες και νύχτες βλέπω με αγωνία,
πως ούτε μία λαχτάρα μου δεν εκπληρώνεται, ούτε μία...
Στα στήθη μου κάποιος θεός φωλιάζει,
που τα έγκατα του είναι μου να συνταράζει ξέρει...
Αυτός, που όλες τις μέσα μου δυνάμεις εξουσιάζει,
δεν μπορεί τίποτα, τίποτα έξω να φέρει...
Έτσι, είναι εφιάλτης το να ζω,
ποθώ το θάνατο και τη ζωή μισώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου