Η βόλτα με το ποδήλατο αναβλήθηκε λόγω βροχής και είχα αποκλειστεί στην πόρτα μιας αποθήκης για πάνω από μία ώρα στην πολύχρωμη περιοχή του Σταρ Κλαμπ όπου παρακολούθησα το απρόσεκτο, παιδαριώδες παιχνίδι των νέγρων, μια αράχνη, ένα μερμήγκι, με ελαφρώς σπασμένες ράχες, να προσπαθούν να συρθούν έως τον τσιμεντένιο χώρο χωρίς συντρόφους και χωρίς κανένα σκοπό. Σκέφτηκα τις «εχθροπραξίες της ευκαιρίας» που μπορούν να ματαιώσουν μια αθώα έξοδο και να λιώσουν ένα άκακο σώμα. Οχι και πολύ πρωτότυπες σκέψεις. Τελικά τόλμησα να τα βάλω με τη βροχή και ήρθα σπίτι. Τώρα συνεχίζεται η βροχή και είμαι ξαπλωμένος, καπνίζοντας, και ασχολούμαι με τούτες τις μικρότητες. Εχω έναν τόσο συνηθισμένο τύπο μυαλού, μονάχα λίγο πιο ευαίσθητο από τους άλλους, μόνο οι προσμονές μου και η κριτική μου ικανότητα, η αίσθηση της δικής μου ακαταλληλότητας, έχουν κάποια αξιοπρέπεια. Νιώθω κλαδεμένος. Θα έπρεπε να είχα ωριμάσει κι άλλο. Οπωσδήποτε σαν καλλιτέχνης θα έπρεπε να είχα ωριμάσει περισσότερο και να ήμουν δυνατότερος και πιο ανθεκτικός. Είμαι, όπως στα έργα μου, σαν ένα μισοσυντριμμένο μερμήγκι που σέρνεται το κακόμοιρο και σχεδόν χωρίς σκοπό προς τα εμπρός. Και, ασφαλώς, μεγαλώνω και η φυσική μου κατάσταση έχει πάρει την κατιούσα χωρίς αμφιβολία. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαι το φρέσκο νέο πράγμα που ήταν στα είκοσί του, τότε που μπορούσα να είμαι μια διακόσμηση και τίποτε άλλο. Ούτε έχω μάθει την πρακτική να είμαι γλυκομίλητος που σε αποζημιώνει για την απώλεια της νιότης. Ω, ναι, είμαι λιγότερο ντροπαλός, αλλά ακόμα συνήθως κάθομαι και περιμένω άλλοι να αναλάβουν την πρωτοβουλία συντροφιάς.
14 Σεπτεμβρίου 1941
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου